Wat verantwoordelijkheid nemen is, besef je pas als je echt werkt.
Tiara Ringers (1993) lootte twee keer uit voor de studie geneeskunde. Terwijl ze een andere studie volgde, bleef het medische vak trekken. ‘Ik wilde met mensen werken. Met dit beroep sta je midden in de samenleving, dat vind ik mooi en voelt als een voorrecht.’
Ze is net afgestudeerd en gaat, na twee maanden, aan de slag als anios urologie in het Alrijne Ziekenhuis in Leiden, een perifeer ziekenhuis gelegen naast het LUMC. Die keuze heeft ze bewust genomen na een lange zoektocht. Ringers deed daarvoor iets bijzonders: al tijdens haar studie besloot ze specialisten door heel Nederland te interviewen over hun vak en de levensverhalen erachter. Daar maakte ze, samen met twee studiegenoten, de podcast KoffieCo van, met maar liefst bijna honderd afleveringen.
‘Ik heb veel geleerd van mijn eigen podcast. Hoe sta je erin? Wat vind je belangrijk – die vragen kwamen aan de orde en ik werd daardoor bewust van wat ik zelf belangrijk vind. Ik wist wel dat ik iets met “snijden” wilde, en uiteindelijk ben ik uitgekomen bij urologie. Met urologen had ik een enorme klik, dat was hét. Allereerst vanwege het vakgebied, het is doenerig, en mensen zijn heel erg betrokken. Het bleek bovendien goed te combineren met je privéleven. Het is flexibel en lijkt zicht goed te lenen voor parttime werken.’
Hoe belangrijk is voor jou de balans tussen werk en privé?
‘Ik kijk naar de toekomst, naar mijn sociale leven en mijn wens om een gezin te stichten. Ik wil niet alleen maar keihard werken. Mijn moeder was veel thuis, mijn vader is transplantatiechirurg en was vroeger vaak weg. Maar hij stond ook altijd op zaterdag langs het hockeyveld. Hij kon de balans goed aan. Die werkethos bewonder ik, de diensten niet. Maar zelf wil ik ook wel voor de volle bak er voor gáán, heel erg goed worden – en dat doe je met vallen en opstaan.’
‘In die gesprekken voor de podcast klinkt sterk door dat veel mensen – zowel vrouwen als mannen – zeggen dat ze door het harde werken veel privé-dingen hebben gemist. Ze geven aan dat het sociale leven en het gezin toch het allerbelangrijkste is en dat ze achteraf gezien die balans beter hadden moeten bewaken. Ze liepen aan tegen de werkdruk, de prestatiedruk. Dokter ben je niet alleen voor jezelf, je gaat voor anderen zorgen. Wat verantwoordelijkheid nemen is, besef je pas als je echt werkt. Wat ik om mee heen zie: jonge dokters met de handen in het haar achter de computer vanwege de administratielast. Maar ook zie je ze enorm floreren. Mijn generatie zoekt meer de balans dan de generatie van mijn vader. Straks als ik specialist ben, zou ik vier dagen willen werken. Zodat ik tijd heb voor mijn sociale leven en familie, en niet alleen maar dokter ben, maar ook mens.’
Wat drijft je?
‘Ik doe het niet om geld te verdienen, het moet fijn en betekenisvol werk zijn. Ik wil mensen helpen. Het voelt heel goed dat je écht iets kan doen, dat je kan bijdragen aan de maatschappij.’
Hoe zie je de man-vrouw verhouding op de werkvloer?
‘De studie geneeskunde bestaat nu voor zo’n driekwart uit vrouwen, de verandering is volop bezig. Het voelde voor mij als een overwinning als ik een topvrouw in de medische wereld interviewde voor de podcast. Meerdere vrouwen vertelden ook dat ze zich omhoog hebben moeten knokken. Ik geloof ook echt dat een evenredige man-vrouw verdeling tot een betere werksfeer en productiviteit leidt. Ik denk dat mannen en vrouwen nu wel meer tot elkaar komen, jonge artsen willen allemaal meer balans met privéleven.’
Maar, zegt ze, er is nog wel veel te winnen: in de opleiding werd er eigenlijk nooit gesproken over hoe je je werk organiseert met een sociaal leven. ‘Al tijdens mijn studie zat er in mijn achterhoofd dat ik graag kinderen wil. Ik sorteer daar bij het plannen van mijn opleiding op voor, terwijl mannen daar niet echt over hoeven na te denken. We zijn er in ons vak nog lang niet. De bejegening van vrouwen bijvoorbeeld, is soms nog seksistisch. Er zou al tijdens de studie meer aandacht voor de positie van vrouwen moeten komen. Ik bedoel niet alleen de kinderwens, maar ook bijvoorbeeld dat als er een beroepspraatje gehouden moet worden er niet automatisch naar mannen gekeken wordt. Zij worden, zo is mijn ervaring, daar eerder voor gevraagd. Je moet dus al vanaf het begin in de opleiding een nieuw beeld neerzetten van een evenredige man-vrouw verdeling binnen de medische zorg.’
Tiara Ringers
Anios urologie in het Alrijne Ziekenhuis in Leiden